Boo Boo Davis nog voorstellen in onze contreien is allicht overbodig.  Deze inmiddels toch al 65 jarige gaat toch al een tijdje mee en is al sinds een paar jaar hier in de lage landen een telkens weer graag geziene gast. Afkomstig uit de ‘Delta’ en zoon van een arme familie die hun brood verdienden als katoenplukkers mag je gerust stellen dat hij stil aan mag bestempel worden als één van de overlevers van de originele ‘Delta Blues’.

Eigen aan zijn generatie was dat mannen zoals hij het echte harde leven  in het westen van Mississippi hebben beleefd en dus weten waarover ze zingen. ‘Dry So Long’  als ze leefden aldaar kan je gerust stellen dat het leven toen door ons natuurlijk moeilijk is voor te stellen. Zoals bij velen was de toevlucht naar de muziek de enige verstrooiing die ze zich destijds konden veroorloven. Logisch dat Delta Blues nooit of nimmer zeer opgewekte muziek is en daardoor ook gewoonlijk wordt gespeeld met enkele basis instrumenten zoals gitaar, bluesharp en stem  omdat de rest buiten hun bereik lag.

Boo Boo vertrok begin jaren zestig weg uit de Delta en trok met zijn familie richting St Louis alwaar zij terecht kwamen in ‘het land’ van Albert King. Voor bijna 18 jaar speelde hij samen met zijn band in ‘Tabby’s Red Room in ‘East St Louis’. Met zo goed als alleen het essentiële van levensonderhoud hield de muziek hen in leven en was het voor Boo Boo alsof de hemel opentrok toen ‘Black & Tan Records’ hem hier onder hun vleugels nam. Deze ‘Name Of The Game’ is reeds het vijfde album uit dit huwelijk en werd onder de deskundige leiding gemixt door Erik Spanjers, iemand die bij onze noorderburen toch al een behoorlijk sterke reputatie heeft opgebouwd.

Boo Boo Davis stelt zijn ‘Name Of The Game’ maar al te graag voor hoe de Mississippi Blues nu in 2008 zou moeten klinken. Wel overvloedig gebruik maken van een ‘wha wha pedal’ klinkt de ‘Mississippi Blues’ van Boo Boo Davis meer electronischer dan het misschien zou moeten klinken maar daarom niet minder 'Delta Blues'. Alleen met Jan Mittendorp op gitaar en John Gerritse op drums brengt hij hier toch een album met redelijk wat gitaareffecten maar is de stem en het harmonicaspel van Davis nog steeds de ‘Pure Delta’ sound, zeker wanneer hij zijn ‘Green Bullet’ gebruikt om in te zingen.

Eén van de uitspringers en meer 'Back to the Roots' zijn voor mij toch ‘Want Nobody Tell Me How To Live My Life’ en titeltrack ‘Name Of The Game’. Mississippi Blues uit 2008 of niet het blijft de Real Delta Sound en wij zijn natuurlijk blij dat er nog steeds muziekanten zijn die deze tak van de blues overleven.